ابزار وبمستر

که بر یک نمط می‌نماند جهان

مها زورمندی مکن با کهان

که گر دست یابد برآیی به هیچ

سر پنجهٔ ناتوان بر مپیچ

که کوه کلان دیدم از سنگ خرد

عدو را به کوچک نباید شمرد

ز شیران جنگی برآرند شور

نبینی که چون با هم آیند مور

چو پر شد ز زنجیر محکمتر است

نه موری که مویی کز آن کمتر است

که عاجز شوی گر درآ یی ز پای

مبر گفتمت پای مردم ز جای

خزینه تهی به که مردم به رنج

دل دوستان جمع بهتر که گنج

که افتد که در پایش افتی بسی

مینداز در پای کار کسی

که روزی تواناتر از وی شوی

تحمل کن ای ناتوان از قوی

که بازوی همت به از دست زور

به همت برآر از ستیهنده شور

که دندان ظالم بخواهند کند

لب خشک مظلوم را گو بخند

چه داند شب پاسبان چون گذشت؟

به بانگ دهل خواجه بیدار گشت

نسوزد دلش بر خر پشت ریش

خورد کاروانی غم بار خویش

چو افتاده بینی چرا نیستی؟

گرفتم کز افتادگان نیستی

که سستی بود زین سخن درگذشت

بر اینت بگویم یکی سرگذشت